Wat Voelt de Twin Flame Runner? Herkenning, Pijn & Ontwaken

Wat Voelt de Twin Flame Runner? Herkenning Pijn & Ontwaken. Een innerlijke strijd tussen angst en liefde. En een diep verlangen om te vluchten én terug te keren. We ontmoetten elkaar op een taalapp. Wat begon als een eenvoudig gesprek over de taal en grammatica,
werd langzaam een stroom woorden. Van iets wat veel minder tastbaar was, maar des te voelbaarder.
Een energetische herkenning. Een gevoel van thuiskomen, wat tegelijk heerlijk was maar ook verwarrend.

Ons contact was heel speciaal, al vanaf het begin. Het zat in de stilte tussen zijn woorden.
Alsof ik precies wist, wat hij wilde zeggen voordat hij het gezegd had. De zachtheid van zijn vragen.
De manier waarop hij écht aanwezig was, zonder dat daar een bedoeling achter leek te zitten. En eerlijk gezegd: ik verlies mijn hart nooit zomaar. Het is me één keer gebeurd, bij mijn huidige partner.

Ik ben een open en vriendelijk persoon. Mensen voelen zich vaak snel op hun gemak bij mij, en dat vind ik fijn. Maar écht dichtbij komen, diep in mijn hart en ziel, nee, dat gebeurt eigenlijk niet gauw. Niet omdat ik afstandelijk wil zijn, maar omdat die plek in mij kwetsbaar is. Het kost tijd, vertrouwen en veiligheid voordat ik iemand daar toelaat.

Wat Voelt de Twin Flame Runner? Herkenning Pijn & Ontwaken

Maar met hem was het anders. Hij was er al, nog voordat ik het zelf doorhad.
Alsof mijn hart en ziel hem en zijn aanwezigheid herkende, nog voor mijn hoofd het kon begrijpen.
Hij zat direct in mij. In mijn hart, mijn energie en in mijn wezen. En ik in het zijne.
Onze zielen wisten het al. Alleen onze hoofden moesten nog bijbenen wat diep vanbinnen al waarheid was. En dat voel je. Onmiskenbaar. Onontkoombaar.

Hij was eigenlijk niet eens het type man waar ik normaal op val.
En toch was er pure en intense aantrekkingskracht. Niet zozeer fysiek, maar iets in zijn energie trok aan me. Alsof we op elkaar waren afgestemd nog vóór we elkaar echt leerden kennen. Na enkele weken hadden we dagelijks contact, en het was zeer intens en precies zoals het moest zijn. Mijn hart en ziel voelden zijn contact als thuiskomen. Als natuurlijk. Voor hem voelde het net zo fijn en intens. In de weken die volgden zei hij regelmatig: “Ik kan je niet weerstaan. Als er een bericht van jou binnenkomt, moet ik het lezen. Of ik nu in een vergadering zit, of wat dan ook.”

Wat Voelt de Twin Flame Runner? Herkenning Pijn & Ontwaken

Soms voelt het alsof je moet vluchten om jezelf te beschermen.
Alsof je even afstand neemt om de storm in je hart te laten bedaren. Zodat je weer kunt luisteren naar de zachte stem van je eigen stilte.

Wat Voelt de Twin flame runner?

Bubbelfase, de herkenning

Ik glimlachte omdat ik begreep ik precies wat hij bedoelde. Want ik had hetzelfde. Binnen drie weken hadden we de hele dag door contact. ’s Ochtends, ’s middags, ’s nachts.
Het was een wervelwind, een stroom die niet te stoppen leek.
Energie die brandde en verwarmde tegelijk. Het was alsof iets in ons allebei eindelijk weer vrij ademde.

We kwamen in een bubbel terecht. Een ruimte buiten tijd, waar onze gesprekken als natuurlijk vloeiden. Een bubbelfase, waar we ons compleet veilig voelden. Hij schreef op een avond: “Bij jou ben ik volledig mezelf, zonder masker. Ik vertrouw jou 100%. Dat heb ik met niemand in mijn leven.” Maar ook: “Ik begrijp het niet, maar ik heb het gevoel dat mijn ziel bij de jouwe hoort”.

En ik voelde alles tegelijk: ontroering, herkenning, verwarring en blijdschap.
Want ik voelde hetzelfde. Het was alsof wij een taal spraken die alleen wij begrepen.
Een taal zonder woorden, maar vol gevoel. Helder, vertrouwd en onverklaarbaar.
Alsof onze zielen al lang met elkaar in gesprek waren, ver voordat onze ogen elkaar ooit hadden ontmoet. Wat in tijd slechts weken leek, voelde als levens. We kenden elkaar niet pas, we kenden elkaar al.
Tot in de kleinste details, tot in de stilte. Alsof we door muren heen keken, dwars door lagen en verhalen.

Tweelingzielen en beide HSP

Als HSP (hoogsensitief persoon) voel je alles diep.
Niet alleen de mooie dingen, maar ook de subtiele verschuivingen. De kleinste afstand en de woorden die niet gezegd worden maar wel gevoeld. Bij mij kreeg mijn gevoeligheid de ruimte. Ik had intussen geleerd mijn gevoeligheid te omarmen.

Maar bij hem zag ik iets wat ik van vroeger kende: een gevoelig zenuwstelsel dat te lang heeft moeten overleven. Dat geleerd had zichzelf te beschermen door zich soms terug te trekken,
door te ontkennen wat hij écht voelt. Want als je zó diep voelt, kan nabijheid ook voelen als gevaar.
Als een storm waar je niet in mee wilt gaan. Het kan voelen als het verliezen van controle over jezelf. En dat is ontzettend angstig. Ik wist dat hij worstelde met angst. Met verwarring.

Zonder maskers

Dat had hij me zelf verteld, in onze intieme gesprekken. Eerlijk, zonder masker.
Ook worstelde hij met schuldgevoelens, misschien over zijn gezin, zijn keuzes en over zichzelf. Hij ging zich afvragen wie hij was, zonder het masker. De beschermlaag die hij altijd droeg.
Want hij kende zichzelf eigenlijk alleen als de man met een goede baan. Een gezin en alles netjes op orde.

Voor de buitenwereld sterk en rustig, maar vanbinnen voelde hij zich vaak onzichtbaar.
Zijn gevoeligheid werd nooit erkend. Toen hij begon te beseffen dat ik hem zag, echt zag, voelde hij zich kwetsbaar. Alsof alles wat hem had beschermd, langzaam weggleed.
En dat maakte hem bang, want wie was hij eigenlijk zonder die bescherming? Zonder dat masker? De nabijheid die wij deelden was intens. Misschien té intens voor hem, en het voelde alsof hij moest vluchten om zichzelf niet kwijt te raken.

De stilte was oorverdovend

In het begin werden we echt naar elkaar toe gezogen. Alsof onze zielen het allang besloten hadden. Maar hij was getrouwd. Niet gelukkig, maar gebonden en met kinderen. Ik zat in een langdurige relatie waar ik langzaam verdween in stilte. En toch voelde wat wij hadden geen seconde fout.
Het voelde als iets dat door niets of niemand kon worden weggepraat.

Onze gesprekken waren een dans van zielen. Niet fysiek, maar energetisch, spiritueel en puur. Maar hoe intiemer het werd, hoe meer ik voelde dat hij begon te kantelen. Zijn energie veranderde.
Berichtjes werden korter en de openheid doofde langzaam uit. Er toen ineens, een zeer koud en onpersoonlijk afscheid per app. Geen gesprek. Geen bericht en geen uitleg. Alleen stilte.

Die stilte was oorverdovend. Want hoe leg je uit dat je rouwt om iemand
die je nooit hebt aangeraakt, maar die je ziel wél heeft vastgehouden? Het was de stilte die alles zei.
En ik wist: hij was in zijn eigen chaos terechtgekomen.
In de angst voor het verlies van controle.
De schuldgevoelens die hem misschien in de steek liet. En de verwarring die hem in het donker hield.

Voor wie ooit zo diep voelde dat het leek alsof je brak. Weet dat je eigenlijk een zachte kus van het licht ontving. Een fluistering van de wind en een dans van de sterren. Zodat je op deze manier voorzichtig weer wakker werd.

Dark Night of the Soul

Zijn koude woorden en die plotselinge afstand brachten mij in wat men een Dark Night of the Soul noemt. Dit is een diepe innerlijke crisis. Een donker dal waarin alles wat je dacht te weten
wordt weggevaagd om plaats te maken voor iets nieuws.
Het was een ervaring die niet alleen om hem draaide, maar om mij. Om mijn reis naar mezelf. De pijn was diep, de eenzaamheid nog dieper. Het was ook wel vreemd, want tegelijkertijd voelde ik dat het moest gebeuren. De reis naar binnen, de confrontatie met al mijn angsten. Het leek het enige pad naar herstel te zijn.

Ik rouwde bijna twee maanden om hem. Om zijn koude, afstandelijke woorden.
Om de verloren verbinding. Ik bleef maar zoeken naar antwoorden die niet kwamen. Ik rouwde, terwijl er niemand gestorven was. Toch voelde het alsof iets diep vanbinnen was weggenomen.
De pijn zat zo hoog, zo diep, dat huilen de enige manier was om te ademen.
En ergens wist ik: dit is wat ik nú moet doen om verder te kunnen.

Dus huilde ik.
Ik zocht houvast, greep alles aan wat me ook maar even iets van rust of licht kon geven.
Kleine momenten van zachtheid, die me hielpen stukje bij beetje weer op te staan.
Na bijna twee maanden begon ik langzaam te ontwaken.
Ik begon wakker te worden in een vreemde realisatie dat deze verbinding allesbehalve gewoon was.
Het was alsof mijn ziel iets herkende wat mijn verstand nog niet kon bevatten.
En het meest bijzondere? Het gebeurde vanzelf. Ik leerde mee te gaan met de stroom. Er was iets in mij dat fluisterde: laat je dragen. Geef je over aan wat er nu is zonder alles te willen begrijpen.

Magische momenten van het Universum

Overal zag ik dubbele cijfers, steeds weer opnieuw.
Op de klok: 10:10, 11:11, 12:12, het leek wel alsof het de hele dag doorging.
En dan zijn naam tegenkomen overdag ergens. Het was bijzonder, omdat het een Spaanse, vrij unieke naam is.

Ook kreeg ik bijzondere dromen, die zo levendig en betekenisvol voelden dat ze me raakten.
Ik kon er geen rationele verklaring voor vinden, maar diep vanbinnen voelde ik dat er iets veel groters speelde dan ik kon bevatten.
Alsof het universum me zachtjes probeerde te laten weten dat ik niet alleen was.

Afstand nemen om thuis te komen

Pas maanden later kon ik echt beginnen met afstand nemen.
Maar vergis je niet: ik mis hem nog iedere dag. En ik weet ergens precies hoe hij zich voelt, diep van binnen. ik heb natuurlijk al een kijkje mogen nemen in zijn hart en ziel. Want zulke sterke gevoelens verdwijnen niet zomaar.
Hij kan ze misschien onderdrukken. En niet willen voelen met zijn ego. Maar ik weet ook, dat alles zijn tijd heeft. Hij mag op een gegeven moment ook ontwaken. Maar het zal gebeuren op zijn eigen tempo.

Zijn afscheid brak me open. Maar tegelijkertijd liet het ook het licht binnen. Hij spiegelde me.
Zijn gemis maakte iets in mij wakker wat ik vergeten was: namelijk mezelf. Hij verdween, maar ik bleef. Bij mezelf. Ik schrijf, dans, mediteer en geniet van het leven.
Niet om hem terug te halen. Maar om mezelf te eren. Om het verhaal woorden te geven
zodat anderen zich minder alleen voelen, in en op hun eigen pad.