Waarom een runner verdwijnt in een tweelingzielverbinding is een mysterie dat veel chasers kwelt. Waarom trekt jouw tweelingziel zich plotseling terug, en wat zit er werkelijk achter die afstand? Toen ik voor het eerst over tweelingzielen las, voelde het alsof alles op z’n plek viel. Alsof iets in mij eindelijk adem kon halen. Die diepe connectie die ik al voelde, maar nooit kon verklaren, kreeg ineens woorden. Maar het stuk dat me het meest raakte, en tegelijk het meest in de war bracht, was dat van de “runner”.
Want ja, ik was de ‘chaser’. En hij, mijn tweelingziel, was degene die zich terugtrok. Hij verdween uit contact. Geen bericht meer. Geen antwoord. Alleen maar stilte. En dat voelde alsof ik werd achtergelaten met vragen die maar bleven knagen, en met een pijn die ik met niets kon verzachten. Alles in mij vroeg zich af: waarom? Wat ik toen nog niet begreep, is dat zijn gedrag eigenlijk niets met mij te maken had, maar met wat er in hem gebeurde.
Maar omdat ik het niet wist, begon ik te zoeken. Ik wilde begrijpen wat er écht speelde. Niet oppervlakkig, maar diep. Ik wilde voelen en weten. Dus ik dook in boeken over energetische verbindingen, over trauma en HSP. Ook sprak ik met een vriendin die psycholoog is, en begon mijn eigen patronen onder de loep te nemen. Langzaam begon ik te zien wat ik eerst niet kon zien.
De runner trekt zich niet terug omdat hij niets voelt, maar juist omdat hij zó veel voelt, dat het hem overweldigt. Wat eruitziet als afstand of onverschilligheid, is vaak een innerlijke storm waar hij geen woorden voor heeft.
Waarom een runner verdwijnt in een tweelingzielverbinding
Ik zag dat hij diep vanbinnen gevoelig is, maar dat niet altijd toelaat. Misschien heeft hij geleerd om gevoelens weg te stoppen, ze rationeel te verklaren of simpelweg te negeren. En juist een tweelingzielverbinding roept precies dat op wat hij liever niet voelt: rauwe emoties, diepe herkenning, zielsverlangen, maar ook oud zeer, kindstukken en angst. Zijn ziel fluistert misschien “ja”, maar zijn lichaam roept “nee”.
In mijn geval gebeurde het letterlijk. Hij ging offline. Alles stopte. Mijn hart sloeg op hol, mijn hoofd vulde zich met zorgen, en ik probeerde hem te bereiken. Ik stuurde berichten, ik hoopte dat hij zou reageren, dat hij zou voelen wat ik voelde. Maar niets werkte. En achteraf gezien — mocht het ook niet werken. Want dit ging niet over hem. Dit ging over mij. Over mijn weg terug naar mezelf.
Wat ik nu zie, is dat hij deed wat hij kon. Hij beschermde zichzelf. Niet omdat hij geen liefde voelde, maar omdat de liefde te intens werd. Omdat hij niet wist hoe hij daarmee om moest gaan. En dat begrijp ik nu. Niet als excuus, maar als inzicht. Soms raken mensen zó overprikkeld dat ze niets anders kunnen dan vluchten. Dan sluit het hart zich niet uit onwil, maar uit noodzaak. Alsof het bevriest. Alsof er geen emotie meer vrij kan komen, en het enige wat nog mogelijk is, is afstand.
Waarom een runner verdwijnt in een tweelingzielverbinding
Ik weet nu dat het niets met gebrek aan liefde te maken had. Juist niet. Maar het ego weet niet hoe het moet omgaan met die diepte. Dus bouwt het muren. Zet het alles op slot. En dat zie ik nu. Niet alleen bij hem, maar bij veel mensen die de ‘runner’ zijn in dit proces.
Als het hart bevriest: emotioneel op slot
Wat ik misschien nog het moeilijkst vond, was niet dat hij afstand nam, maar dat hij alles ontkende. Zijn gevoelens, onze connectie, zelfs de herkenning die we zo diep met elkaar deelden. Alsof het nooit was gebeurd. Alsof het niets betekende. In één klap ging zijn hart dicht. Er kwam geen enkele emotie meer naar mij toe. Alles wat eerst vloeide, was nu bevroren. Onbereikbaar. Koud bijna.
Niet omdat hij niets voelde, maar omdat hij te veel voelde. Uit pure overlevingsdrang. Ik weet nu: dat gebeurt bij veel runners. De energie wordt hen zó veel, zó overweldigend, dat ze het enige doen wat ze op dat moment kunnen: zich afsluiten. Hun hart sluit zich niet omdat het niets voelt, maar juist omdat het té veel voelt.
Ze trekken zich terug, rationaliseren alles weg, ontkennen zelfs dat er iets speciaals was. Niet omdat het niet waar is, maar omdat hun systeem het op dat moment niet aankan. Hun zenuwstelsel bevriest, en dat zie je terug in de manier waarop ze zich emotioneel compleet afsluiten. Als je dit herkent: het ligt niet aan jou. Jij hebt niets verkeerd gedaan. Het is de manier waarop de runner omgaat met de intensiteit van de zielsconnectie.
Zijn hart moest op slot, zodat hij niet zou verdrinken in wat hij voelde.
Waarom een runner verdwijnt in een tweelingzielverbinding
Ik begon hem echt te begrijpen, zijn karakter en zijn tempo. De manier waarop hij zich beschermde tegen alles wat te veel voelde. Niet door vluchtige online tips, maar door boeken die dieper gingen dan de bekende clichés. En vooral: doordat ik eindelijk de moed vond om mijn eigen pijn recht aan te kijken. En misschien herken jij jezelf nu wel in mijn verhaal. Misschien ben jij degene die zich afvraagt waarom de ander wegrent. Waarom hij niets meer zegt. Of hij ooit terugkomt. Of het allemaal dan wel echt was.
Loslaten daarvan niet hetzelfde is als opgeven, het is een diepe vorm van vertrouwen.
Ik kan je geen beloftes doen over de toekomst, maar ik kan wel dit met je delen: de runner vlucht niet voor jou, maar voor de spiegel die jij hem (onbewust) voorhoudt. Voor alles wat in hem geraakt wordt, wat te snel, te diep, te veel voelt. Het is geen afwijzing van jouw liefde. Het is een reactie op zijn innerlijke strijd. En dat is iets wat je niet kunt forceren of versnellen.
Wat ik heb geleerd, is dat ik niet hoef te wachten. Niet hoef te trekken en niet hoef te overtuigen. En ook jij mag erop vertrouwen dat wat werkelijk voor jou bestemd is, altijd zijn weg weer terug vindt. En het is niet wanneer wij het willen, maar wanneer de tijd er rijp voor is. Loslaten van verwachting is niet hetzelfde als opgeven, het is een diepe vorm van vertrouwen. Ik weet nu dat ik in die ruimte, die leegte, niet verdwaald ben, maar juist thuiskom. Bij mezelf. En dat die liefde, hoe groot ook, me daarheen bracht. Naar binnen, naar rust en naar heelheid. En misschien is dat precies wat deze verbinding je komt leren.
