Tweelingziel of trauma bond? Intens, diep en helend.

Tweelingziel of trauma bond? Mijn spirituele ontwaken door liefde en verlies. Toen ik hem leerde kennen, wist ik niet eens wat een tweelingziel was.
Ik was daar helemaal niet mee bezig omdat ik bezig met het leren van de Spaanse taal, via een taalapp. Hij was Spaans en ik wilde oefenen. En toch gebeurde er iets dat ik niet kon verklaren.

Vanaf het eerste gesprek was er een klik die je niet met woorden kunt beschrijven. Het voelde alsof we elkaar al jaren en jaren kenden. Alsof hij me kon begrijpen zonder dat ik iets zei.
Hij voelde vertrouwd. Veilig, alsof hij me compleet doorzag, en dat terwijl we elkaar pas een paar weken spraken.

Het ging al snel verder dan taal. We praatten over dromen, angsten en over het leven zelf.
Binnen korte tijd waren we onafscheidelijk. Elke paar uur even een berichtje. “Hoe gaat het?”
Het voelde als thuiskomen, maar dan in een storm van emoties. Het voelde als een wervelwind, die we beide niet konden ontsnappen. Het was zowel heerlijk, overweldigend als ook verwarrend.

Tweelingziel of trauma bond? Mijn spirituele ontwaken

We waren allebei HSP. En dat maakte alles nog intenser.
Als je hoogsensitief bent, voel je niet alleen met je hart, maar met je hele wezen.
Een zielsverbinding tussen twee HSP’s voelt als een oceaan. Elk woord, iedere stilte en elke trilling is voelbaar. Maar er was ook de realiteit. Hij is getrouwd en ik heb een vaste relatie.

En toen ineens kwam het moment dat hij zich terug begon te trekken. Eerst subtiel, toen duidelijker.
Ik voelde het gebeuren, nog voordat hij het zei. Mijn hart wist het maar mijn hoofd wilde het niet weten.
De stilte tussen ons werd zwaarder en op de een of andere manier raakte ik in paniek. Het was niet zomaar verdriet. Het was een diepe angst. Alsof mijn ziel riep: Nee, niet weggaan. Jij hoort bij mij.

Ik herkende mezelf niet meer. Ik voelde me afhankelijk van zijn aandacht, alsof ik zonder hem niet kon ademen. Toen hij stopte met reageren, stortte ik in. En dat vond ik echt belachelijk van mezelf, maar ik kon hier niets aan doen. Het was voor mij ook een soort gevecht, tussen mijn ego en hart.
Ik bleef sturen, eerst zacht en toen wanhopig. Tot het moment kwam dat hij schreef dat het voorbij was.
Dat hij geen enkel contact meer wilde.

Tweelingziel of trauma bond? Mijn spirituele ontwaken

Durf te ervaren dat je altijd al thuis bent geweest. Diep in jezelf. Ook al hield oude pijn de deur langere tijd gesloten.

Donkere nacht van de ziel

Ik las zijn woorden en het voelde alsof de grond onder mijn voeten verdween.
De man die ooit zei: “Het voelt alsof mijn ziel bij de jouwe hoort”, was nu koud en afstandelijk.
Ik herkende hem niet meer. Het was alsof hij terug was gegaan naar zijn hoofd en zijn hart had afgesloten. Dat moment werd het begin van mijn donkere nacht van de ziel.
Het was een periode waarin alles wat ik dacht te weten, uit elkaar viel.

De donkere nacht van de ziel voelt niet als gewone rouw. Het is alsof een storm door je binnenste raast. Alles wat vertrouwd was zachtjes uit elkaar valt. Je oude zelf wordt losgeschud, oude zekerheden glijden als zand door je vingers. Je weet niet meer wie je bent, en toch voel je ergens diep vanbinnen een trilling van iets nieuws, iets dat wil ontwaken.

In die tijd kon ik niets anders dan huilen. Ik Ik twijfelde aan mezelf, aan mijn verstand. Hoe kon ik zo diep huilen, zo intens voelen, voor iemand die ik pas net kende? Mijn hoofd probeerde het te begrijpen. probeerde alles te verklaren. Maar mijn hart en mijn ziel wisten het allang. Ik voelde alles met een open en gekwetst hart. Het liet me zien hoe echt verbinding kan zijn.
Het leek wel alsof elke vezel van mijn lichaam twijfelende en onzeker was. Twijfelend aan liefde, aan mezelf en aan het leven. Alles leek tegelijk te wankelen en stil te staan.

Spiritueel ontwaken

En in die donkere periode, kwam er weer licht binnen. Als vanzelf, begon er langzaam, iets te verschuiven.
Een zachtere energie kwam bij mij binnen. Warm en helder, als zonlicht dat door een wolk breekt. Het was een helende en zachtere energie. Ik voelde een rust over me komen, er was iets nieuws dat wilde groeien in de stilte.

Ik begon signalen te zien. Synchroniciteiten, dromen en intuïtieve ingevingen.
Mijn spiritueel ontwaken was begonnen.
Mijn intuïtie werd sterker, mijn verbinding met mijn Gidsen voelbaarder.
Via mijn engelenkaarten kreeg ik echt mooie boodschappen: Blijf geloven. Alles gebeurd met een reden. Het oude mag sterven om plaats te maken voor wat nieuws.
Mijn spirituele gaven begonnen zich te ontwikkelen, waar ik erg dankbaar voor was. (En ben). Het leek wel of ik begon te herinneren dat ik mezelf echt mocht zijn.

Is het trauma bond?

Er waren momenten dat ik dacht: misschien is dit gewoon een trauma bond. Ik had de term inmiddels wel eens gehoord, omdat ik erover had gelezen en erover nadacht. Maar wat ik voelde, voelde anders. Door de pijn die ik voelde door het afscheid van mijn tweelingziel, keerde ik automatisch naar binnen. Misschien herken jij dat wel: dat alles ineens stilvalt in jezelf, dat je voelt dat er iets oud en kwetsbaars wordt geraakt. Want….waarom doet het zo’n pijn? Wat wilde gezien worden?

Langzaam begon ik te ontdekken dat er wonden in mij waren, waarvan ik dacht dat ik ze al verwerkt had. Maar die nog steeds zachtjes aanwezig waren. Wonden van verlaten worden als kind. Momenten waarin mijn emoties niet werden gezien, niet werden erkend. Wonden van gepest worden. Die pijn deed verdriet, dat klopt. Maar tegelijk voelde ik dat het ook een uitnodiging was. Om nu echt te helen. Om te voelen wat lang was weggestopt en om mezelf te omarmen in mijn kwetsbaarheid.

Gevangen in hoop en hunkering

Een trauma bond, is een band die ontstaat uit pijn. Een soort verslaving aan iemand die afwisselend liefde en afstand geeft. Je raakt gevangen in hoop, hunkering en herhaling. Maar wat ik voelde met hem was anders. Het was intens, ja, en ook zeer pijnlijk. Maar achteraf gezien maakte dit mij juist zachter en bewuster van mezelf. Het liet me zien dat ik mijn eigen wonden kon voelen, erkennen en helen.

En eerlijk? In het begin dacht ik echt dat ik een soort ongezonde trauma bond beleefde. De paniek als hij zich terugtrok. Het niet kunnen loslaten van hem. Alles in mij was gericht was op zijn aandacht.
Ik voelde me afhankelijk en begon echt te denken, misschien is dit nu wat ze bedoelen met een trauma bond.

Zijn vertrek brak me open, maar juist daar leerde ik mezelf echt te voelen. In de pijn ontdekte ik mijn eigen hart en mijn eigen kracht. Langzaam begon de liefde voor mezelf te groeien.

Tweelingziel of trauma bond

Maar terwijl ik door mijn donkere nacht van de ziel ging, begon ik iets te beseffen.
Als dit een trauma bond was, wilde ik er zo snel mogelijk vanaf. Toen las ik voor het eerst een artikel over tweelingzielen. En mijn hart sloeg een tel over, alles. Echt alles, herkende ik. Voor de zekerheid begon ik veel te lezen over trauma bonds én tweelingzielen. Hoe meer ik las, hoe meer ik voelde dat mijn eigen ervaring niet paste bij een gewone trauma bond.

Langzaam begon het tot me door te dringen, dat wat ik voelde, kwam steeds meer overeen met een tweelingziel. Het was een subtiel besef dat diep van binnen resoneerde. Maar mijn ego wilde alles verklaren. Het wilde redenen, logica en zekerheid. Dat is nu eenmaal de taak van je ego. Maar ik voelde dat mijn hart precies wist wat waar was. Ik moest echt leren om niet zo te luisteren naar mijn ego, want dat maakte me alleen maar ongelukkig. Terwijl, telkens wanneer ik luisterde naar mijn hart, voelde ik iets anders. Een zachte kracht, een innerlijke zekerheid.

De spiegel

En juist dat luisteren naar mijn hart bracht me bij mijn schaduwen. Bij alles wat ik nog mocht aankijken, maar nu op een dieper niveau.
Mijn verlatingsangst, het gevoel nooit écht gezien te worden, werd pijnlijk zichtbaar.
De stilte van mijn tweelingziel was als een spiegel waarin ik mijn eigen wonden herkende.
Er zat niets anders op, dan te voelen en te helen.

Een trauma bond is wezenlijk anders. Het houdt je gevangen in afhankelijkheid. In hunkering en herhaling.
Maar wat ik ervoer, bevrijdde me juist. Zijn aanwezigheid bracht liefde en zijn vertrek bracht heling.
Het dwong me om terug te keren naar mezelf, om mezelf en mijn eigen gevoeligheid te omarmen.

Tweelingziel of trauma bond

Dat was het moment dat ik wist: dit was geen trauma bond.
Dit was een tweelingziel-ervaring. Zeer intens, rauw en echt bedoeld om mij wakker te maken.
Hij was mijn spiegel, mijn katalysator om mij wakker te maken. Om mij de dieperliggende angsten aan te laten kijken. Mijn verlatingsangst. Mijn gevoel nooit écht gezien te worden.

En juist door dat alles te voelen, door die kwetsbaarheid toe te laten, begon ik langzaam mezelf te zien. Niet het kind dat altijd overleefde. Maar de vrouw die zacht kon helen, liefhebben en zichzelf durfde te omarmen. Zijn aanwezigheid en vooral zijn vertrek, alles wat ik ervaarde, liet me groeien. Naar meer licht, naar meer vertrouwen. Terug naar mezelf.

Een reis apart, om te groeien

Niet bij alle tweelingzielen is het contact zo intens.
Sommigen ervaren een zachte herkenning, zonder stormen.
Ik zat in de extreme variant, de vorm die alles openbreekt.
Het contact met hem heeft mij door de diepste pijn geleid, maar ook naar de mooiste heling.

Vandaag weet ik: dat de liefde tussen tweelingzielen geen romantisch sprookje is.
Het is een reis naar binnen. En soms betekent die reis dat je elkaar loslaat, zodat je elk apart kunt groeien. Want echte zielsverbinding is zeldzaam en is een herinnering aan wie je werkelijk bent.

Tweelingziel of trauma bond

Lovingly and carefully updated on: 07/11/2025