De verborgen impact van pesten en hoe het jaren later ineens terugkwam. Soms komt oude pijn boven via een onverwachte ontmoeting. In mijn geval: een diepe zielsconnectie.
Misschien heb je het zelf meegemaakt. Of zie je het bij je kind, een vriend, een collega. Pesten. Niet het speelse plagen, maar het echte werk. Herhaald buitensluiten, vernederen, genegeerd worden. Het soort ervaringen die zich vastzetten op plekken waar niemand het ziet. Waar je soms zelf pas jaren later bij kunt komen. De vraag die ik steeds terug zie komen (en die ik zelf ook lang had):
Wat doet pesten nou écht met je? Op de lange termijn?
Ik kan alleen vanuit mijn eigen ervaring spreken. Maar die zegt genoeg.
Ik werd gepest vanaf de eerste klas (groep 3) 1 tot en met de tweede klas van de middelbare school.
Niet altijd schreeuwend of zichtbaar, maar vaak stilletjes. Buiten het zicht van de leraren. Het waren niet alleen de kinderen; ook de moeders op het schoolplein deden ongemerkt mee.
Het gevoel dat je er nét niet bij hoort. Je wordt alert, Op je hoede. Jezelf maakt jezelf klein om geen doelwit te zijn.
De verborgen impact van pesten en hoe het jaren later terugkwam
Wat ik toen niet wist, maar nu wel zie, is dat dit jaren later nog doorwerkt.
Niet per se in grote drama’s, maar op een subtiele manier.
Je draagt het mee in hoe je relaties aangaat. Hoe je jezelf laat zien. Hoe je jezelf wel of niet durft te vertrouwen. En soms zie je het in de manier waarop jij jezelf kunt verlaten, nog voor een ander dat kan doen.
Want dat is een van de verborgen gevolgen van pesten: Dat je leert denken dat er iets mis is met jou.
En als niemand je vertelt dat dat niet waar is, dan neem je het mee. Soms een leven lang. Twee jaar geleden ontmoette ik iemand die iets in mij openbrak.
Een zielsverbinding, misschien mijn tweelingziel, maar ik geef onze verbinding liever geen label.
Wat ik wél weet, is dat hij iets raakte dat ik diep had weggestopt.
Hij zag me, echt voor wie ik was. Tot in mijn ziel. En ik voelde me zó levend. Zó verbonden. Maar ook zó kwetsbaar.
Want juist door die diepe connectie kwamen er dingen naar boven die ik dacht al geheeld te hebben.
Zijn stilte, nadat hij weg ging, zijn afstand, activeerde iets ouds.
Het meisje dat zich verlaten voelde op het schoolplein. Dat dacht: “ik ben niet goed genoeg.” En het leek alsof ik daar weer was. Op het schoolplein. Niet letterlijk, maar innerlijk.
Alsof mijn lichaam zich nog herinnerde wat mijn hoofd al lang had willen vergeten.
De verborgen impact van pesten en hoe het jaren later terugkwam
Dát zijn die verborgen gevolgen van pesten. Ze kunnen jaren later ineens de kop opsteken in je liefdesleven. Of in je werk, in hoe je grenzen aangeeft, of juist niet.
In hoe je met afwijzing omgaat. Of hoe je het liefst al verdwijnt voordat iemand je écht ziet.
Je ontwikkelt overlevingsstrategieën. En dat zijn er nogal wat. Sommige mensen worden pleasers.
Anderen trekken zich terug.
Weer anderen bouwen een dikke muur op, alles is beter dan weer voelen wat ooit zo’n pijn deed.
En dat is allemaal begrijpelijk. Menselijk ook. Maar het is niet altijd helpend op de lange termijn. Wat ik heb geleerd, is dat heling niet stopt bij begrijpen wat er gebeurd is.
Soms vraagt het om voelen wat er nog zit. Ook al dacht je dat je er ‘klaar mee was’.
En soms, heel soms, komt er iemand op je pad die je precies daar aanraakt.
Niet om je te breken, maar om te laten zien wat nog gezien mag worden.
Een oude pijn die aangekeken mag worden
Bij mij was dat deze ontmoeting. Ik voelde het in m’n lijf, in m’n energie, in m’n aura misschien zelfs.
Een oude pijn die nog niet helemaal was losgekomen. En in plaats van er weer voor weg te rennen, ben ik blijven zitten. Ik ben erbij gebleven. Met alles wat er was.
En dat heeft me iets gebracht dat geen therapie, geen boek, geen cursus me ooit had kunnen geven:
Echte zachtheid. Voor dat kleine meisje in mij. Dat ik niet hoef te vechten om gezien te worden.
Dat ik niet te veel ben. Nee, ik hoef niet te vechten voor mijn bestaansrecht of mezelf te bewijzen.
Dat ik mag bestaan, precies zoals ik ben. En dat gun ik jou ook, vanuit mijn hart. Want iedereen verdient de vrijheid om zichzelf volledig te mogen zijn.
🕊️
De gevolgen van pesten verdwijnen niet altijd met de tijd.
Soms hebben ze ruimte nodig. Stilte. Aandacht. Liefde.
Niet omdat er iets mis is met jou, maar omdat je iets meegemaakt hebt dat gezien mag worden.
Als jij mijn verhaal herkent. Die oude pijn die ineens weer opduikt, die gevoelens die niet bij het moment lijken te passen. Weet dan: je bent niet alleen. En nee, je hoeft het niet alleen op te lossen. Heling is niet lineair. Soms kom je een laag dieper.
Niet omdat je ‘terugvalt’, maar omdat je klaar bent om verder te helen.
Zachter. Liefdevoller. Dieper. Op jouw manier en in jouw tempo.
Related posts:
Hoe weet je wanneer plagen ophoudt en pesten begint?
Wat je niet verwacht bij een tweelingziel — de valkuilen
Waarom een runner verdwijnt in een tweelingzielverbinding
Toen mijn twin flame wegliep begon mijn ontwaken
Tweelingziel en Gemis: Vertrouwen in de Afstand
Ik ben niet te gevoelig, jij bent te luid: HSP en Emoties
