Toen obsessie plaatsmaakte voor zelfliefde en persoonlijke groei, vond ik innerlijke rust. Er zijn ontmoetingen die alles veranderen. Vaak gebeuren ze in de fysieke wereld. En soms gebeurt het op een onverwachte manier. Een ontmoeting die je niet voor mogelijk houdt. Een geschenk dat zich aandient op het moment dat je het het minst verwacht. Soms ontmoeten twee mensen elkaar online, en voelt het alsof hun zielen elkaar al lang kenden. Dat gebeurde bij hem en mij.
Onze hoofden konden het niet bevatten, maar onze harten wisten het meteen: dit klopt.
Het was alsof er een draad werd geactiveerd die er altijd al was geweest. Alsof iets ouds in ons eindelijk weer ademde. In onze bubbel-fase leefden we in een wereld die alleen van ons was. We konden niet stoppen met praten, lachen, delen en voelen. De tijd verdween. De dagen vloeiden in elkaar over. Vanaf ongeveer de derde, vierde week dachten we letterlijk de hele dag aan elkaar. Er was geen grens tussen “ik” en “jij”. Alleen “wij”.
Hij zei zelfs tegen mij: “Bij jou voel ik me thuis. Jij bent de enige die me écht ziet. Jij bent de enige bij wie ik mezelf durf te zijn. Dit heb ik nog nooit bij iemand gevoeld.” En dat herkende ik. Want ik voelde het ook. Bij hem was ik niet aan het doen of presteren. Ik was mezelf, zonder masker. Puur mezelf.
Hij kende delen van mij die ik niet eens hardop had durven uitspreken. Voor hem voelde het hetzelfde.
Toen obsessie plaatsmaakte voor zelfliefde en persoonlijke groei
Het voelde als een echte bubbel-fase, het voelde als thuiskomen. Alsof onze zielen eindelijk op adem kwamen na een eeuwig zoeken. Het was intens, warm groots. Het leek een verliefdheid, vermenigvuldig met duizend. Toch was het geen normale verliefdheid, we wisten er geen naam aan te geven. Dus lieten we het zo en genoten van elkaar. Maar toen kwam de scheiding.
Toen obsessie plaatsmaakte voor zelfliefde en persoonlijke groei
De scheiding: toen het hoofd won van het hart
Er kwam een dag waarop hij besloot te kiezen voor zijn hoofd. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar ik voelde het. Zijn woorden werden koud, afstandelijk en rationeel. Zijn woorden werden koud, afstandelijk en rationeel. Waar hij eerst open en vol warmte was, voelde hij nu plots onverschillig, bijna onherkenbaar. Zo kende ik hem niet. Vanaf dat moment werd hij iemand anders.
Alsof de verbinding die zo zuiver was, ineens bevroren raakte.
Het was pijnlijk om te zien hoe iemand die je zó diep gevoeld hebt, ineens een hoge muur opbouwt. Niet omdat hij of zij simpelweg niets meer voelt. Want dat is simpelweg onmogelijk, voor zulke intense gevoelens. Maar eerlijk gezegd, denk ik achteraf omdat de liefde te groot is om te bevatten.
Ik begreep toen nog niet dat ook dát onderdeel van het proces was.
Ik vocht en legde me niet neer bij zijn beslissing, Hoe kan hij nu afscheid nemen van zoiets moois? Zo puur en uniek. Ik wilde terug naar die bubbel, naar dat thuiskomen. naar die liefde en warmte waarin alles klopte. Maar het universum had iets anders in gedachten.
Toen obsessie plaatsmaakte voor zelfliefde
Van obsessie naar ontwaken
Ik verloor mezelf en dacht constant aan hem en voelde zijn energie overal. Ik zocht hem in muziek, in dromen en in de stiltes. En eerlijk? Dat was obsessief.
Maar het was ook helend, en dat klinkt misschien vreemd. Maar door die gedachten aan hem. Door dat eindeloze verlangen, kwam ik steeds dichter bij mezelf.
Zijn afwijzing werd mijn spiegel. Zijn afstand dwong me om naar binnen te keren.
Ik begon te voelen wat er onder die pijn lag: verlatingsangst, oude wonden, het verlangen om gezien te worden. En langzaam besefte ik: Het was nooit de bedoeling dat hij mij compleet maakte.
Het was de bedoeling dat hij me liet herinneren dat ik dat al was.
Wat ik leerde over obsessie en tweelingzielen
Door hem ben ik gaan begrijpen dat het verschil tussen een obsessie en een tweelingziel niet in het gevoel zit. Want de gevoelens lijken in het begin identiek. Het verschil zit in de richting waarin het je beweegt. Een obsessie trekt je naar buiten.
Ze zuigt al je energie naar de ander toe, alsof je daar je levensbron zoekt.
Een tweelingziel trekt je juist naar binnen. Ze breekt je open zodat je jezelf weer kunt vinden.
Dat is het eerste grote verschil dat ik voelde.
Waar een obsessie je laat jagen op de ander, duwt een tweelingziel je richting overgave.
Je kunt iemand of een contact niet forceren. Je kunt de band niet breken, maar ook niet vasthouden. Op een gegeven moment stop je met trekken. Want het najagen van de ander vergt al je energie. Je rent, telkens weer, maar ergens komt het besef dat je jezelf achterlaat in de zoektocht. En dan, eindelijk, komt er rust. De liefde blijft, maar het lijden valt weg, en dan zie je zelf staan. En geef je jezelf de aandacht die je anders weg zou geven. De liefde en aandacht besluit je aan jezelf te geven.
De obsessie stopt, wanneer jij besluit om niet langer buiten jezelf te zoeken. Naar iets dat je in werkelijkheid al in jezelf hebt.
Obsessie is gericht op controle
Een obsessie is gericht op krijgen. Op bezit, op bevestiging en op controle.
Een tweelingziel vraagt iets totaal anders: om te worden.
Om de liefde in jezelf te activeren.
Om niet te vragen “Wat krijg ik van jou?”, maar “Wie word ik door jou?”
En terwijl een obsessie je gevangen houdt in een illusie. Een droom die je niet los kunt laten, duwt een tweelingziel je juist door die illusie heen. Ze breekt je, omdat je niet langer klein kúnt blijven. Je wordt wakker. Je groeit, zelfs als het pijn doet.
Het grootste verschil is dat een obsessie verdwijnt als die persoon verdwijnt.
Maar een tweelingziel blijft. Zelfs als je elkaar nooit meer spreekt.
Zelfs als de afstand kilometers ver is. Dat klinkt misschien bizar, maar je voelt het, diep van binnen.
Die verbinding leeft in je hart, als een stille aanwezigheid. Een zachte kracht die je herinnert aan wie je bent.
Toen obsessie plaatsmaakte voor zelfliefde
Hoe lang duurt een obsessie?
Tijd is een ongrijpbaar concept wanneer je in een obsessie zit. Het lijkt wel alsof je wacht op iets buiten jezelf om de leegte te vullen. In werkelijkheid blijf je vastzitten omdat je jezelf toestaat daar te blijven. Het kan weken duren, maanden en helaas soms ook jaren. Maar uiteindelijk stopt het niet omdat de ander weggaat. De obsessie stopt wanneer jij besluit om niet langer buiten jezelf te zoeken naar iets dat je in werkelijkheid al in jezelf hebt.
Want obsessie draait niet om de ander, het gaat om wat jij denkt te missen in jezelf. We blijven hangen in de hoop dat de ander ons kan maken wie we zouden moeten zijn, maar dat is een illusie. De leegte verdwijnt pas wanneer je inziet dat je niet buiten jezelf hoeft te zoeken om compleet te zijn.
Wanneer de obsessie uiteindelijk loslaat, gebeurt dat niet in een dramatisch moment, maar in een subtiel besef. Het is een rustig ontwaken, een moment waarop je merkt dat je jezelf weer vindt, niet in de ander, maar in je eigen hart. En daar komt de rust die je zocht. Niet door de ander, maar door het besef dat je altijd al compleet was.
Spiritueel ontwaken
Door hem werd ik wakker. Ik begon te begrijpen dat wat wij hadden niet zomaar een liefdesverhaal was, maar een spirituele katalysator. Hij raakte me aan op zielsniveau, maar daarna liet hij los.
En juist in dat loslaten begon mijn heling. Ik wist al heel lang dat ik hoogsensitief ben, net als hij. Dat houdt in dat we daardoor alles tien keer intenser voelden. Elk woord, elke lach maar ook iedere stilte had een echo.
De energie tussen ons was zó intens, dat het bijna niet in woorden te vatten was.
Maar ik leerde iets: intensiteit betekent niet dat je moet blijven.
Soms is liefde zó groot dat het juist afstand nodig heeft om te kunnen ademen.
En in die stilte vond ik mezelf terug. Ik kwam in rust bij mezelf.
Ik ben geen Chaser meer. Al langere tijd ben ik niet meer aan het wachten, hopen en trekken.
In plaats daarvan ben ik gaan voelen: als hij zijn hart sluit, mag ik dat van mij juist openen. Voor mezelf.
De ware les
Door hem leerde ik dat liefde niet gaat over hebben, maar over zijn. Dat verbinding niet altijd betekent dat je fysiek samen bent. Dat loslaten niet het einde is, maar het begin van echte vrijheid. Het klinkt echt als een cliché, maar het is echt zo. Vrijheid begint bij jezelf. Het is de vrijheid die komt wanneer je leert om liefde aan jezelf te geven, zonder te wachten op iemand anders om die leegte te vullen. De vrijheid om je eigen keuzes te maken, jezelf te bevrijden van wat anderen van je verwachten. Het is de vrijheid om eindelijk te worden wie je altijd al was, helemaal jezelf, zonder angst of schaamte.
Ik denk nog steeds aan hem. Elke dag. Maar het is niet meer het gemis dat mijn hart bepaalt. Hij is nog steeds in mijn gedachten, in mijn hart, maar nu met een andere tint. Niet als leegte die opgevuld moet worden, maar als een zachte aanwezigheid. Ik mis hem, ja, maar ik ben niet meer afhankelijk van die gevoelens. Mijn dagen worden niet meer beheerst door wat we hadden. Ik leef, ik dans, ik leer en ik zing.
Mijn leven is vol en ik ben dankbaar en gelukkig, ook zonder hem. Ik geef mezelf liefde, ik ben aan het helen, en ik weet dat ik, stap voor stap, verder kom. Het is een proces, maar ik weet dat ik er wel kom. Ik ben dankbaar dat ik hem heb ontmoet. Niet omdat hij mij compleet maakte,
maar omdat hij me hielp herinneren dat ik dat al was.
En het mooiste verschil tussen een obsessie en een tweelingziel is denk ik, toch wel:
Een obsessie wil vasthouden aan de liefde.
Een tweelingziel leert je loslaten, en daarin de liefde behouden.
Related posts:
Spiritueel Ontwaken: Hoe Ik Mijn Ziel Herontdekte 
De onbreekbare band: De geheimen van tweelingzielen onthult 
Waarom een runner verdwijnt in een tweelingzielverbinding 
Tweelingziel en Gemis: Vertrouwen in de Afstand 
Stoppen met Chasen: Vind je Kracht bij je Tweelingziel 
Als iemand je raakt en je jezelf verliest