Je weer alleen voelen op het tweelingzielenpad en hoe dat heling is

Je weer alleen voelen op het tweelingzielenpad en hoe dat heling is op zielsniveau. Gisteren voelde ik me de hele dag rot. Het huilen stond me nader dan het lachen. En dat terwijl ik dacht dat ik al zo ver was op mijn tweelingzielenreis.

Ik richt me al een tijd op mezelf. Natuurlijk mis ik hem, mijn tweelingziel, maar ik leef mijn leven. Ik adem, geniet, ben bezig met mijn spirituele ontwikkeling. Ik houd van mezelf, mediteer en ga door met alles wat ik het liefste doe. Iedere ochtend neem ik me voor dat het een fantastische dag wordt. Om bewust de keuze te maken om een heel fijne dag te maken voor mezelf. Onafhankelijk van wie er wel of niet bij me is. Maar gisteren lukte het niet.
Een vriendin liet weten dat ze toch geen tijd had voor een afspraak die we wilden plannen. Helemaal geen probleem natuurlijk, zulke dingen gebeuren. Maar het raakte me dieper dan ik had verwacht.

En ik probeerde het gevoel te ontwijken, zoals we allemaal wel eens doen. Ik zocht afleiding. Probeerde te doen alsof er niks was. Maar het verdriet vond toch zijn weg. Alsof het zei: “Nee, vandaag ga je me voelen.” En dus huilde ik. Een paar keer behoorlijk. En ergens voelde ik: dit wil niet weggedrukt worden.
Gevoelens willen gevoeld worden. En ik mag veilig zijn en blijven bij dat gevoel.

Je weer alleen voelen op het tweelingzielenpad en hoe dat heling is

Maar dat is niet altijd makkelijk. Als HSP (hoogsensitief persoon) heb ik soms de neiging om overweldigd te worden door mijn eigen emoties. Alsof ik overspoeld word en het me meesleurt. Verdriet, vreugde en alles ertussenin, ik voel en ervaar dat intens.
Maar gelukkig weet ik inmiddels ook: ik bén gegroeid. Verdriet overschaduwt mijn hele dag niet meer.
Het mag er zijn. En ik kan en durf bij dat gevoel te zijn.

Toen ik ging luisteren naar het verdriet, kwam er meer boven.
Een diepere laag waar ik me alleen voelde. Waarin ik me niet gezien voelde. Alsof iedereen me vergeten was. En ineens was ze daar, het kleine meisje van vroeger. Het meisje dat werd buitengesloten, gepest en over het hoofd gezien.
Dat meisje dat dacht: blijkbaar ben ik niet leuk genoeg. Niet goed genoeg.
Oei, wat een diepe wond blijft dat toch, welke nog steeds om heling vraagt.

En weet je wat ik toen deed? Ik besloot zacht te zijn voor mezelf.
Niet geïrriteerd, niet boos op mijn eigen ‘terugval’. En vooral niet door te zeggen: “Kom op, dit heb je toch al verwerkt?” Nee. Ik zei: “Lieve jij, dit mag je voelen.” Ondanks dat het pijnlijk was. Ondanks dat die oude pijnen soms werkelijk door merg en been gaan.

Je weer alleen voelen op het tweelingzielenpad en hoe dat heling is

En als je liefde voor jezelf gaat voelen. Als jij jezelf volledig accepteert en liefhebt. Dan ga je niet wachten op samenzijn, maar word je zelf het licht.

Je weer alleen voelen op het tweelingzielenpad en hoe dat heling is op zielsniveau

Waarom jouw pijn ook jouw kracht is

Soms moet ik af en toe ook een beetje glimlachen als ik online verhalen zie over het tweelingzielen. Je kent ze misschien wel.
Die dromerige posts over de ene grote liefde. Een magische samenzijn, het universum dat jullie weer samenbrengt in eeuwigheid, en natuurlijk… de roze wolk.
Alsof het hele verhaal één langgerekte spirituele liefdesscène is. Het einde van de zoektocht.
Het begin van ‘voor altijd samen’. Zielscontract ondertekend. Strik erom.

Maar ja… voor die mensen heb ik toch een klein beetje nieuws. 😉
Want wie jouw tweelingziel werkelijk is, diegene die het diepst in je hart zit, is vaak óók degene die jou het meest zal triggeren. Het meest zal spiegelen. En ja, ook het meest (onbewust) pijn zal doen. Niet uit onwil maar om jou wakker te maken. Om jou precies daar te raken waar jij nog niet durfde te kijken.
Om je terug te brengen naar jezelf. Hard? Ja, vaak wel.
Maar dat is niet het einde van een sprookje, het is het begin van jouw echte reis.

En de één krijgt een storm, de ander een subtiele trilling.
Want we ontwaken allemaal op ons eigen tempo, via onze eigen lessen.
Er is geen goed of fout, geen snelle of langzame weg. Je krijgt alleen een uitnodiging.
Om te groeien, om te voelen. En om jezelf écht te gaan liefhebben. Dus… is het een liefdesverhaal?
Ja, misschien wel.
Het is een liefdesverhaal met jou als hoofdpersoon. Eentje waarin jij jezelf terugvindt.
Waarin je leert zacht te zijn voor je oude pijn. Waarin je een leven bouwt dat écht van jou is.
En waarin jij jezelf de liefde geeft waar je altijd naar hebt verlangd. En als je dat gaat voelen, dan ga je niet wachten op samenzijn. maar word je zelf het licht.

Het is geen stap terug, maar een stap verder in heling

Want waarom komt dit terug? Terwijl ik dacht dat ik al zó ver was?
Waarom weer deze eenzaamheid, terwijl ik toch zoveel stappen heb gezet? Ik weet inmiddels: dat is het pad. Dat is heling. heling komt in lagen. En soms voel je je sterk en soms niet.
Soms opent een gewone gebeurtenis (zoals een afzegging van een afspraak) een veel oudere pijn.
Een wond die zich nog dieper laat zien, nu jij er eindelijk klaar voor bent om hem te helen.

Ik dacht ook aan hem. Aan mijn tweelingziel. En het raakte me weer hoe hij is weggegaan.
Hoe diep die breuk me pijn heeft gedaan. Zoveel werd geraakt. Zoveel werd losgemaakt.
Te intens, voor ons beiden.
En ik besefte: ja, dit gevoel van in de steek gelaten worden, dat is precies wat daaronder lag.
En het is míjn wond. Mijn kans om te helen.

’s Avonds trok ik een kaart uit mijn kaartenset van de Helende Engelen.
Voordat ik een vraag kon bedenken, voel de eerste kaart al uit het deck, “Helen in het Nu” uit het deck. En daarna: “Troost.” Ik was zo geraakt. Precies de twee kaarten, die bij mij paste op dat moment. Zo precies en zo liefdevol. Alsof mijn gidsen me wilden zeggen: “Je bent niet terug bij af. Je bent dieper aan het helen. Wees maar niet bang. Je mag voelen. We zijn bij je.”

Liefde en verbinding

Dat is het wonderlijke van dit pad.
Het tweelingzielenpad is niet alleen een reis van liefde, verbinding en herkenning.
Het is een pad van spiegels. Van triggeren, ontwaken en van voelen wat lang verstopt zat.
En soms, heel soms, voel je je ineens weer alleen.
Maar nu weet ik: dat dit geen achteruitgang is. Het is heling in beweging.
Mijn tweelingziel wakkerde dit allemaal aan. Na zijn vertrek brak iets in mij open en daar begon mijn echte werk. De innerlijke reis naar het thuiskomen in mezelf.

En ja, dat is intens. Zeker als je gevoelig bent. Maar ik ben niet bang meer om het aan te gaan.
Want elk laagje brengt me dichter bij wie ik werkelijk ben.
Niet dat kleine meisje van toen, maar de vrouw die nu wéét dat ze waardevol is.
Die zichzelf troost, en zichzelf vasthoudt. Die zichzelf leert wél te kiezen.

En ik hoop dat als jij dit leest, en jezelf herkent. Weet dat je niet alleen bent. En als jij je vandaag een beetje alleen voelt. Alsof het lijkt alsof niemand je ziet. Weet dan dat ik dit pad ook loop. En dat ik jou zie.

Veel mensen die het tweelingzielenpad bewandelen, herkennen het gevoel van plotselinge eenzaamheid. Diepe emotionele triggers en het openen van oude wonden. In mijn blogs deel ik mijn ervaring als HSP. Mijn verleden van gepest zijn en het helen ervan. En ook hoe het contact met mijn tweelingziel mijn helingsreis op zielsniveau in beweging bracht.

Lovingly and carefully updated on: 30/10/2025